Ελένη

Περιλαμβάνεται το πρωτότυπο κείμενο.

Δεν υπάρχει γυναικείο πρόσωπο της αρχαίας μυθολογίας που να απασχόλησε τόσο πολύ και να σαγήνεψε τόσο επίμονα την πλαστική φαντασία της λογοτεχνίας, όσο το πρόσωπο της Ελένης. Το περίεργο είναι ότι δεν ήταν το περιώνυμο κάλλος της, που άσκησε τη σαγήνη αυτή, αλλά οι οδυνηρές και ολέθριες επιπτώσεις του στο ελληνικό και το τρωικό γένος, με τον πόλεμο, ο οποίος προκλήθηκε εξαιτίας του. Αν εξαιρέσει κανείς την περίφημη σκηνή στο Γ της Ιλιάδας, όπου τα γεροντάκια της Τροίας ξεσπούν σε αυθόρμητο θαυμασμό βλέποντας την Ελένη να περνά τις Σκαιές πύλες, τη σκηνή ακόμη στην ίδια ραψωδία όπου ο Πάρις νιώθει ακατανίκητη έλξη και την προσκαλεί να συνευνασθεί μαζί του, καθώς και τα εγκωμιαστικά ρητορικά “παίγνια” του Γοργία και του Ισοκράτη, σπάνιες αν όχι ανύπαρκτες είναι στην ελληνική λογοτεχνία οι φανταστικές περιγραφές της υπεργήινης ομορφιάς της, για την οποία εντούτοις, τόσος σάλος είχε δημιουργηθεί και τόσες φήμες κυκλοφορούσαν για το θάμπος που προκαλούσε η ερωτική ακτινοβολία της.