Εσύ, ο γιός μου

Δεν είχα καθόλου σκεφθεί να αφηγηθώ αυτό που ένιωσα, που έζησα, μετά από εκείνο το πρωϊνό του Νοεμβρίου 1982 όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο γιός μου Αλέξανδρος, που τότε ήταν δεκαεφτά χρόνων, έπαιρνε ναρκωτικά. Στην κάμαρα όπου κοιμόταν, τον είχα βρει μισοναρκωμένο στο κρεββάτι, σε μια κατάσταση αποχαύνωσης. Τρεις φίλοι του βρίσκονταν ξαπλωμένοι πλάι του, στην ίδια κατάσταση αποβλάκωσης. Ήταν μια εικόνα και βίαιη και συνηθισμένη. Μια σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Τον κύτταξα, πνίγοντας την διάθεση να ξεσπάσω σε λυγμούς. Εκείνος γελούσε, λέγοντάς μου, «Δεν μπορείς να καταλάβεις… δεν μπορείς να καταλάβεις…» Ήξερα κατά βάθος, ότι δεν θα δεχόμουν αυτή τη δοκιμασία που ερχόταν, ότι θα απομάκρυνα όσο μπορούσα περισσότερο τη στιγμή της εξηγήσεως, του διαλόγου. Ένιωθα να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα ανικανότητας. Από τότε, τα χρόνια πέρασαν. Και η ανάγκη να γράψω αυτό το βιβλίο μου επιβλήθηκε με μια ασυνήθιστη ένταση».