Ζαν Κριστόφ

Είδα πως η ζωή ήταν μια μάχη, χωρίς διακοπή και χωρίς έλεος, όπου εκείνος που θέλει νάναι άνθρωπος και νάχει αντάξια τ’ όνομα του ανθρώπου πρέπει να παλεύει αδιάκοπα με στρατούς αόρατων εχτρών: με τις φονικές δυνάμεις της φύσης, με τις ύποπτες επιθυμίες, με τις σκοτεινές σκέψεις που τον σπρώχνουν προδοτικά να εξευτιλίζεται και να εκμηδενίζεται. Είδε πως ήταν έτοιμος να πέσει στην παγίδα. Είδε πως η ευτυχία κι ο έρωτας ήταν μια απάτη της στιγμής για ν’ αναγκάσει την καρδιά ν’ αφοπλιστεί και να υποκεύψει. Κι ο μικρός πουριτανός των δέκα πέντε χρόνων άκουσε τη φωνή του Θεού του:
-Πήγαινε, πήγαινε, χωρίς ποτέ ν’ αναπαυθείς.
-Μα που θα πάω Κύριε; Ό,τι και να κάνω, όπου και να πάω, το τέλος δεν είναι πάντα το ίδιο, το τέρμα δεν είναι αυτού;
-Πηγαίνετε να πεθάνετε σεις που πρέπει να πεθάνετε! Πηγαίνετε να υποφέρετε σεις που πρέπει να υποφέρετε! Δε ζει κανείς για νάναι ευτυχισμένος. Ζει για να εκτελεί το Νόμο Μου. Υπέφερε. Πέθανε. Μα να είσαι αυτό που πρέπει νάσαι. -Ένας Άνθρωπος