Η αυταπάτη

Η Μαρία δε μίλησε. Πήρε την τσάντα της κι έφυγε. Περνώντας από το περίπτερο αγόρασε εφημερίδα και τσιγάρα. Σ το σπίτι άνοιξε την εφημερίδα και ρίχτηκε με τα μούτρα να διαβάζει. Παράτησε τα πολιτικά κι έψαχνε, έψαχνε. Επιτέλους σταμάτησε στην είδηση που ήθελε. «Αναγνωρίστηκε το πτώμα του άντρα κοντά στο Μαρμάρι της Εύβοιας. Ανήκει σε νεαρό τουρίστα, γερμανικής καταγωγής. Ονομάζεται: Γκουστάβ Φρίντερμαχ από το Μόναχο. Ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές και μάλλον πέθανε από δυνατή χρήση ναρκωτικών … »
Ανάσανε.  Άρχισε να γελάει. Άρπαξε την εφημερίδα και την πετούσε ψηλά στον αέρα. Πήγε στο ψυγείο κι έβγαλε φαγητό να ζεστάνει  Άνοιξε ένα κουτί μπίρα και δεν έπαψε να μονολογεί.
«Ζεις βρε κτήνος! Ζεις! Κω γω σταυρώνομαι!… » Διάβασε και ξαναδιάβασε την είδηση και δεν ήξερε, πώς να κρύψει τη χαρά της… «Έγνοια σου και με πρώτη ευκαιρία θα σου το φορέσω εγώ το κέρατο, να μη με λες κουτάβι. Να σε μάθω εγώ, να μου παριστάνεις τον πεθαμένο στην αμμουδιά. Να εξαφανίζεσαι, να μη δουλεύεις και να πέφτω εγώ από εφιάλτη σ’ εφιάλτη, Γιατί; Επειδή σου γουστάρει εσένα; Συ φάνηκες χειρότερος από τον εμποράκο της Ερμού. Το παλικάρι τουλάχιστον, είπε την αλήθεια: Δεν είμαστε για παντρειά βρε Μαρία. Καροτσάκι είναι όλο κι όλο το μαγαζί. Ψιλοπράματα το εμπόριο. Μάλιστα, αυτό είπε. Κι όταν εκείνο το τσογλάνι ο Γεράσιμος έλεγε τα βλάμικα για τις γυναίκες, αν ήσουνα άντρας θα του έσπαζες τα μούτρα. Μα δεν είσαι άντρας βρε. Ένα γομάρι είσαι σωστό και τίποτες άλλο. Αυτό είσαι…»