Το δεύτερο βιβλίο της θεωρίας της αστικότητας διαπραγματεύεται το θέμα του αστικού προγραμματισμού. Η χωρικότητα που αναδύεται από την γεωγραφική συγκέντρωση των πρακτικών της συσσώρευσης του κεφαλαίου είναι “ατελής” και εμπεριέχει ιδιόμορφες αντιθέσεις.
Ρυθμιστικές παρεμβάσεις στο πεδίο των πρακτικών της αστικοποίησης, στην διάρθρωση και στον άμεσο φυσικό τους χώρο έρχονται να συμπληρώσουν και να εξομαλύνουν τις ανταγωνιστικές κοινωνικές πρακτικές που σχηματίζουν την αστική χωρικότητα. Από τις τρεις βασικές φάσεις, που με τη διαδοχή τους ολοκληρώνεται η αστικότητα (χωρικότητα, κοινωνική εξομάλυνση, μορφοποίηση), ο αστικός προγραμματισμός συγκεκριμενοποιεί την δεύτερη, την εξομάλυνση δηλ. στο πεδίο των αστικών δραστηριοτήτων και χρήσεων γης.
Ρυθμιστικές παρεμβάσεις στο πεδίο των πρακτικών της αστικοποίησης, στην διάρθρωση και στον άμεσο φυσικό τους χώρο έρχονται να συμπληρώσουν και να εξομαλύνουν τις ανταγωνιστικές κοινωνικές πρακτικές που σχηματίζουν την αστική χωρικότητα. Από τις τρεις βασικές φάσεις, που με τη διαδοχή τους ολοκληρώνεται η αστικότητα (χωρικότητα, κοινωνική εξομάλυνση, μορφοποίηση), ο αστικός προγραμματισμός συγκεκριμενοποιεί την δεύτερη, την εξομάλυνση δηλ. στο πεδίο των αστικών δραστηριοτήτων και χρήσεων γης.