Καλή μου Θάλεια ή Περί κωμωδίας

Καλή μου Θάλεια,
Με το θάρρος που έχουν όλοι οι δοκησίσοφοι εραστές σου, ξέροντας πως πιο εύκολα γελάς παρά θυμώνεις, έγραψα για σένα τα σημειώματα τούτα. Πρέπει ωστόσο να σου ομολογήσω μιας εξαρχής, αγαπημένη Μούσα της Κωμωδίας, πως όλα τα παρακάτω αποτελούνε -σε πείσμα της προσωπικής μου διάθεσης- μιαν αγέλαστη περί θεατρικού γέλιου διατριβή. Αγέλαστη για τρεις λόγους.
Πρώτος λόγος, γιατί η τέχνη σου, ενώ μας διασκεδάζει, δεν είναι η ίδια κωμική. Απεναντίας, μάλιστα, προκαλεί το σεβασμό κι όχι σπάνια τη μελαγχολία. Όπως συμβαίνει με τους πιο ξακουσμένους σου θεράποντες, κρύβεις κι εσύ πίσω απ’ τον ευτράπελο παλιάτσο έναν αγχώδη δημιουργό.
Δεύτερος λόγος, γιατί τα διαλεχτά παραδείγματα απ’ την παγκόσμια κωμωδιογραφία π’ αναφέρονται εδώ μέσα -αυτά που έκαναν μυριάδες θεατές να ξεκαρδιστούνε στα γέλια- είναι μοιραίο να παρουσιάζονται αφυδατωμένα σε μια στεγνή περιγραφή. Δε νομίζω, άλλωστε, να γέλασε ποτέ κανένας διαβάζοντας το Γέλιο του Μπεργκσόν ή τα Χωρατά κι η σχέση τους με το υποσυνείδητο του Φρόυντ ή ακόμα και την αυτοβιογραφία του Τσάπλιν.