Πολεμικές ιστορίες

ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΑΝ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΟΙ ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ ΣΟΥ ΟΙ ΝΑΝΟΙ
Κάποτε θα σταματήσουμε να μιλάμε. Θα σταματήσουμε και να γράφουμε. Τέρμα τα μυθιστορήματα, τα σημειώματα ο ένας στον άλλον, οι λογαριασμοί για τη δημιουργία του οικονομικού θαύματος. Ίσως και να τα έχουμε πει όλα. Ίσως να καταλαβαινόμαστε τόσο που θάναι άχρηστα τα λόγια. Αν μέχρι τότε δεν έχει καταργηθεί ο χρόνος θάχουν απομείνει μόνο δυο λέξεις: Τώρα Σιωπή. Σιωπή στην απόλυτη κυριαρχία του Χρόνου. Και η Σιωπή θάχει γίνει Αισθητική.
Μέχρι τότε θέλω να πω όσο γίνεται περισσότερα για αυτό το μέλλον που δεν θάρθει ποτέ. Το βασίλειο του Λόγου. Το μέλλον που ήρθε. Το βασίλειο της Αντίφασης.
Εν αρχή ην ο Λόγος. Ο Ορθός Λόγος. Τώρα Σιωπή. Κόκκινο το δειλινό. Πάλι αίμα; Μη μιλάς, ονειρεύομαι για λίγο.
Ο στρατός είναι με το μέρος μας. Το παιχνίδι έχει πια κριθεί και οι αγώνες μας δικαιώθηκαν. Πλήθος λαός έχει βγει στους δρόμους της πόλης και μας επιφυλάσσει τιμές μεσσία, ενώ εμείς θα κατευθυνόμαστε προς τα ανάκτορα για να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο αγώνας μας δικαιώθηκε. Τώρα Σιωπή.
Έζησα αυτό το τόσο γοητευτικό παιχνίδι που οι άλλοι το ονομάζουν μαζοχισμό. Είπα να ονομάσω κι αυτά τα κείμενα Αρρωστημένες Ιστορίες που τελικά γίνανε Πολεμικές Ιστορίες.
Μα ο στρατός είναι με το μέρος μας.
Σιωπή λοιπόν. Κηρύχτηκε πόλεμος και πρέπει να γίνει προσκλητήριο.