Στου χρόνου την ταράτσα

Φτάνεις στην ταράτσα του χρόνου και, αμέσως μετά, πέφτουν όλα τα χρονόμετρα από το νου κι από τα χέρια σου σαν άχρηστο υλικό. Είναι όπως στην περίπτωση του αθλητή, του οδοιπόρου, του μαχητή χαρακώματος ή μιας ηλεκτρονικής ομάδας εκτόξευσης πυραύλων που δεν χρειάζονται καμιά χρονομέτρηση μετά τον αίσιο, (ακόμη και απαίσιο), τερματισμό της προσπάθειάς τους. Η μια διαδρομή τελειώνει και, μέχρι ν’ αρχίσει κάποια άλλη, υπάρχει το ενδιάμεσο ενός απολογισμού και μιας καταγραφής.
Από του χρόνου την ταράτσα, το χτες, το σήμερα και το αύριο παίρνουν μιαν άλλη σύμμεικτη, σφαιρική και πολύπτυχη διάσταση μπρος στα μάτια που, μαζί με τον αφορμισμένο ψυχισμό, παρακολουθούν, γύρω, το στροβίλισμα των τρεχούμενων γεγονότων. Των γεγονότων που μοιάζουν με σύγκρουση διασταυρούμενων ποταμιών, με μια «κομβική», θάλεγα, σύρραξη ρευμάτων.