Τα μύχια της ψυχής

Μαρία: Μια γυναίκα όπως όλες, μια γυναίκα της “διπλανής πόρτας”, μια γυναίκα που μπορεί να περπατάει δίπλα μας, να της έχουμε μιλήσει, να μας έχει χαμογελάσει … μια γυναίκα σαν κι εμάς, εμείς ίσως …
Η Μαρία. Παρουσία αθόρυβη μέσα στο πολύβουο πλήθος, σημαντική με το δικό της, μοναδικό, τρόπο. Ονειρεύεται, ερωτεύεται, πονάει, κλαίει, γελάει, αναπολεί, εργάζεται μετά μανίας, μιλάει με μέτρο, σκέφτεται πολύ, απογοητεύεται και χαμογελάει, όπως κάθε γυναίκα, μελαγχολικά… Οι “άλλοι”, γύρω της περνούν και φεύγουν. Την αγγίζουν, ομορφαίνουν για λίγο τη ζωή της κι έπειτα τραβούν το δρόμο τους. Ποιος, άραγε, και τι να φταίει; μήπως η αδυναμία του ανθρώπου, του καθένα μας, να αναγνωρίζει την ευτυχία – έτσι καθώς περνάει, σαν αερικό, δίπλα του- και να της κάνει χώρο στην καρδιά του;