Τα χαρτονόμουτρα του Γιάννη Σκαρίμπα

Ο σοφός, ο αφελής, ο προτελευταίος μάστορας, ο Βασίλαρος, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Αυτός ο συγγραφέας της Χαλκίδας, έγινε τώρα και καραγκιοζοπαίχτης. Αχ! καημένε Σκαρίμπα, ο Καραγκιόζης δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι σπουδαία τέχνη». Που να ‘ξερε ο έρμος ο Βασίλαρος πως ο σύντροφός του. . . στη φτώχεια, ο Καραγκιόζης, δε συνεταιρίστηκε ποτέ με τον πονηρεμένο, τον ανάξιο καραγκιοζοπαίχτη Σκαρίμπα – όπως θα ‘λεγε ο ίδιος. Δεν του ‘φερε ποτέ το μεροκάματο. Το δαίμονα έφερε μόνο, τον ανυπόταχτο, τον αναρχικό, τον ανατροπέα μέσα στο διαλογισμό του. Και με τις παραστάσεις του, την ηδονή και την έκσταση γύρευε. Γι’ αυτό τα ‘φτιαξε όλα μικροσκοπικά, για να χωράνε στην κάμαρά του και στην αγκαλιά του. Τη «σπουδαία την τέχνη», τον Καραγκιόζη τον αιωνόβιο, όπως κι οτιδήποτε αληθινό, τον χώρεσε στην καρδιά του, και τους καραγκιοζοπαίχτες δεν τους συναγωνίζεται, τους τιμά που βοηθήσανε κι αυτοί, χωρίς να το υποψιάζονται, να μαστορέψει το μεγάλο του έργο.