Το πιο μαύρο τ’ ουρανού

Νέα Υόρκη, 1841. Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε περιδιαβάζει άρρωστος και ταπεινωμένος στους δρόμους της πόλης, βυθισμένος στην ανάμνηση κάποιας επιτακτικής θλίψης… “Ω Μαίρη”, μονολογεί. Ο μεγάλος Αμερικανός ποιητής τυλίγεται στην αχλή της νύχτας, ενώ πίσω του σέρνονται σκιές, βαριές και μυστήριες. Μεταξύ αυτών, η θύμηση της Μαίρης Σεσίλια Ρότζερς, της άγρια δολοφονημένης υπαλλήλου ενός καπνοπωλείου, ο αρχηγός της αστυνομίας Τζέικομπ Χέιζ, η κόρη του ‘Ολγα, θαυμάστρια του σκοτεινού ποιητή, ο Τόμι Κόουλμαν, αρχηγός μιας από τις στυγερότερες συμμορίες της μητρόπολης, ο φιλόδοξος συγγραφέας Τζον Κολτ. Ένα μυστηριώδες έγκλημα οδηγεί σε μια καταβύθιση στο μεγαλειώδες έργο του Έντγκαρ Άλαν Πόε, στην ανθρωπογεωγραφία της Αμερικής του 19ου αιώνα, αλλά και στην ένωση της τέχνης και της ζωής σ’ έναν κοινό σκοπό· την επιβίωση. Εδώ δεν έχει σημασία τόσο ποιος σκότωσε ποιον, αλλά ποιος, τελικά, ήταν ήδη νεκρός και, φυσικά, ποιος δε θα πεθάνει ποτέ -έστω στη μνήμη των άλλων.