Ο τίτλος ανήκει στον ευφάνταστο Marcel Duchamp, και η έκθεση αποτελεί μια σπονδυλωτή παρουσίαση από ατομικές εκθέσεις πολλών καλλιτεχνών από την προσωπική συλλογή του συλλέκτη και ιδρυτή του ιδρύματος, Δάκη Ιωάννου. Αρκετές από τις παρουσιάσεις, τις έχουν “στήσει” και εμπνευστεί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, μπαίνοντας και οι ίδιοι σε αυτό το καλοκαιρινό έθιμο πλέον της αναπαρουσίασης της συλλογής.
Στην έκθεση, θα μπορέσουμε να δούμε έργα των Pawel Althamer, Maurizio Cattelan, Paul Chan, Urs Fischer, Katharina Fritsch, Martin Kippenberger, Jeff Koons, Paul McCarthy, Kiki Smith, Seth Price, Kara Walker, Franz West και Andro Wekua.
Οι ατομικές παρουσιάσεις, μπλέκονται και με “παρεμβολές” του συλλέκτη όπου βλέπουμε πως έχει διαλέξει και πως παρακολουθεί την πορεία των καλλιτεχνών. Στο στήσιμο, η “διήγηση” ενός καλλιτέχνη διακόπτεται από την εμβολή μιας ασύνδετης παρουσίας ενός άλλου. Τα σχέδια της Kara Walker περιβάλλουν έναν τάφο του Urs Fischer, ο άστεγος του Maurizio Cattelan γονατίζει μπροστά στη Γυναίκα-Νυχτερίδα της Kiki Smith, τα αρχιτεκτονικά θραύσματα του Gregor Schneider ενσωματώνονται στα στοιχειωμένα δωμάτια του Robert Gober, οι κενές φιγούρες του Seth Price έρχονται αντιμέτωπες με μια αυτοπροσωπογραφία του Martin Kippenberger. Κάθε έργο γίνεται το φασματικό είδωλο του διπλανού του, έτσι που να είναι αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τον οικοδεσπότη από τον φιλοξενούμενο, τη φιλική παρουσία από την απειλητική σκιά.