Andrea Martinelli, Το Δέος της Μορφής

Συνεχίζοντας το αφιέρωμά του σε νέους καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη, το Μουσείο Φρυσίρα παρουσιάζει αναδρομική έκθεση αφιερωμένη στον ιταλό ζωγράφο, Andrea Martinelli, με τίτλο ‘Δέος της Μορφής’. Η έκθεση εγκαινιάστηκε την Τετάρτη 17 Απριλίου, παρουσία του Υφυπουργού Πολιτισμού της Ιταλίας, Vittorio Sgarbi, του έλληνα ομολόγου του κ. Νάσου Αλευρά και του ίδιου του καλλιτέχνη. Στην παραπάνω έκθεση, ο ίδιος ο Vittorio Sgarbi σχολιάζει για τον Martinelli: «…Στον καλλιτέχνη αυτόν εντοπίζουμε τη μαρτυρία μιας εκπληκτικής αναζήτησης για εξειδίκευση που ακολουθεί τις απαρχές της ιταλικής και γερμανικής παράδοσης μιας ζωγραφικής με μια ανθρώπινη συμμετοχή εξαιρετική, άμεσα συνδεδεμένη με αληθινό συναίσθημα προς την οικογένεια, τις παραδόσεις, στο όνομα του πατέρα του και του παππού του. Επομένως με βαθιές ρίζες στη ζωή της υπαίθρου, στην οποία μπορεί κανείς να αισθανθεί μια Ιταλία χωρίς τις τυμπανοκρουσίες του σήμερα, και σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι πίστευαν ακόμα σε αξίες που θα έπρεπε να ανήκουν στον καθένα. Αυτές είναι οι αξίες που ο Μartinelli ανασυνθέτει ακολουθώντας τους περασμένους καιρούς, στους οποίους πρέπει να αντιστοιχεί ένα χαμένο πλέον σχέδιο. Είναι λοιπόν ένας πολύ μοντέρνος καλλιτέχνης, παρόλα αυτά με ρίζες που οδηγούν πίσω σε μια μεγάλη κλασική ιταλική παράδοση». Ο Andrea Martinelli, αριστοτεχνικός σχεδιαστής, θεωρείται παρ’ ότι πολύ νέος το νέο μεγάλο όνομα της παραστατικής, ‘ανθρωποκεντρικής’ ιταλικής ζωγραφικής, και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η αποκλειστική του συνεργασία με το Μουσείο Φρυσίρα. Στην συνέντευξη Τύπου της έκθεσης «Δέος της Μορφής», που έλαβε χώρα στο Μουσείο την Τρίτη 16 Απριλίου, ο ίδιος ο Andrea Martinelli, αναφερόμενος στην εμμονή του για την ανθρώπινη φιγούρα, υπογράμμισε: «Πιστεύω στο θείο, στη δημιουργία. Λατρεύω τη ζωή και τον άνθρωπο. Αυτό που επιδιώκω είναι να φέρω τον σύγχρονο άνθρωπο σε επαφή με την ίδια τη ζωή – επαφή που τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί. Θέλω να ξαναβρώ τον συνδετικό κρίκο της ανθρώπινης υπόστασης με το πραγματικό. Πηγαίνω πίσω από την εικόνα, το απλά ‘ορατό’, ώστε να προσεγγίσω την ανθρώπινη ψυχολογία. Το βασικό μέσο της ζωγραφικής μου είναι το σχέδιο. Ένα σχέδιο που βασίζεται στην κλασική ζωγραφική μα μ’ έναν σύγχρονο τρόπο…» Η έκθεση, το στήσιμο της οποίας επιμελήθηκε ο διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Οστάνδης Willy Van den Bussche, συνοδεύεται από πολυτελή, τρίγλωσση έκδοση με εισαγωγικά κείμενα του Vittorio Sgarbi, του Μάνου Στεφανίδη και του Edward Lucie-Smith. Στον επίλογο του κειμένου του, ο διεθνούς φήμης τεχνοκριτικός Edward Lucie-Smith αναφέρει: «…Όταν κανείς προσπαθεί να ανακαλύψει ποια μπορεί να είναι η θέση του Martinelli, ανάμεσα σε όλες τις περιπλοκότητες και αντιθέσεις της σύγχρονης τέχνης, σταδιακά οδηγείται κατά τη γνώμη μου στην πεποίθηση ότι δεν είναι τελικά τόσο εντελώς απομονωμένος όσο φαίνεται αρχικά. Αποτελεί μέρος μιας αναγέννησης του Συμβολισμού, που εκδηλώνεται σποραδικά σε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό χωρών – όχι μόνο στην Ιταλία, όπου η επιρροή του Giorgio De Chirico [ένα προφανέστατα παιδί των Συμβολιστών] παραμένει ισχυρή, αλλά τώρα και στη Ρωσία και την Ισπανία επίσης. Ο Giacometti, τον οποίο ανέφερα προηγουμένως, είναι περισσότερο αυτό από ό,τι με μια πρώτη εντύπωση. Η αποποίησή του Σουρεαλισμoύ για τον ίδιο είναι συνδεδεμένη με την επιθυμία να αδράξει μια πραγματικότητα με την οποία έρχεται αντιμέτωπος αλλά η οποία ταυτόχρονα του διαφεύγει. Αυτό είναι και το μυστικό των επιμήκων μορφών του – είναι αναπαραστάσεις πραγμάτων που αενάως του ξεγλιστρούν. Πιστεύω ότι ο Martinelli καταπιάνεται με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα – ότι η υπερ-πραγματικότητα των προσώπων του, των τόσο προσωπικών για εκείνον, είναι μια αντίδραση στη δική μας καθολική και συνεχώς αυξανόμενη αίσθηση του εφήμερου της ανθρώπινης ζωής…».