Η γενική εξέλιξις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ως διεμορφώθη μεταξύ των ετών 1928 - 1934 υπό την καθοριστικήν επίδρασιν του Ελευθερίου Βενιζέλου, είναι βασικώς γνωστή. Ο επακριβής όμως προσδιορισμός των στοιχείων, τα οποία την συνέθεσαν, απαιτεί την συστηματικήν αξιοποίησιν των αρχειακών πηγών, η διερεύνησις των οποίων από ολίγων μόλις ετών ήρχισε να καθίσταται εφικτή. Η παρούσα μελέτη, αποβλέπουσα εις την επιμελή ανάλυσιν των πρώτων βασικών αρχειακών στοιχείων, φιλοδοξεί να αποτελέση ουσιαστικήν συμβολήν εις το έργον της συστηματικής αποκαταστάσεως των γεγονότων και των εξελίξεων, αι οποίαι συνετέλεσαν εις την διαμόρφωσιν της ελληνικής διπλωματίας κατά την περίοδον μεταξύ των δύο πολέμων.
Η σύναψις του τετραμερούς Βαλκανικού Συμφώνου αποτελεί σημαντικόν σταθμόν δια την γενικωτέραν εξέλιξιν των διαβαλκανικών σχέσεων αλλά και σημειοί ειδικώτερον μίαν κρίσιμον τομήν εις την πορείαν της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Δια της υπογραφής της 9 Φεβρουαρίου 1934, η ελληνική κυβέρνησις εισήγε μίαν ωρισμένην απόκλισιν εκ των αρχών, αι οποίαι είχον καθορίσει την εξωτερικήν πολιτικήν του Ε. Βενιζέλου μεταξύ των ετών 1928-1933. Η δημοσίευσις της απορρήτου αγορεύσεως του αρχηγού των Φιλελευθέρων κατά την διάρκειαν της ειδικής συσκέψεως των πολιτικών ηγετών και η ανάλυσις των ειδικωτέρων σημείων της επιτρέπει την διακρίβωσιν όχι μόνον των δεδομένων, τα οποία καθώρισαν την στρατηγικήν του Κρητός πολιτικού, αλλά και των κριτηρίων, τα οποία υπηγόρευον την τακτικήν της νέας ελληνικής κυβερνήσεως.