Η πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια αναζωπύρωσε τις αναζητήσεις ως προς τα στοιχεία που συγκροτούν την ευρωπαϊκή ταυτότητα και, κατ' αντιδιαστολή, προς τις πολιτικο-πολιτισμικές ενότητες που συνιστούσαν την ετερότητα. Παράλληλα, η διασύνδεση της Τουρκίας την τελευταία τριακονταετία με τον ισχυρότερο υπερεθνικό ευρωπαϊκό θεσμό, λειτούργησε ως καταλύτης στην όλη συζήτηση γύρω από την ακριβή φύση του τουρκο-ευρωπαϊκού πλέγματος σχέσεων, που ξεκινά αχνά από τον 190 αιώνα, εντείνεται μετά τη σύσταση του σύγχρονου τουρκικού κράτους και συνεχίζεται αδιάπτωτα μεταπολεμικώς, άλλοτε με στιγμές κάμψης και άλλοτε με στιγμές επίτασης.
Ο Στέφανος Πεσμαζόγλου πιστεύει ότι είναι δυνατόν να αποκωδικοποιήσει κανείς το σώμα της συσσωρευμένης βιβλιογραφίας των είκοσι τελευταίων ετών, ιδιαίτερα της δεκαετίας του 1980, και να σκιαγραφήσει τη ρητή, αλλά ενίοτε και τη λανθάνουσα συλλογιστική της.
Αυτή η ίδια η θεματική και η επαναληπτικότητα των ίδιων των επιχειρημάτων - με όλες τις υπαρκτές αποκλίσεις - συγκροτούν μια Κληρονομιά, μια κειμενική στρατηγική, τα συστατικά στοιχεία της οποίας προέρχονται από πολιτικούς, δημόσιους λειτουργούς, στρατιωτικούς, ερευνητές και ειδικότερα από αναλυτές των τουρκο-ευρωπαϊκων σχέσεων και τουρκολόγους ιστορικούς. Η παρούσα μελέτη είναι ακριβώς μια ευρεία (και αναγκαστικά ατελής) ανάγνωση και ένας σχολιασμός του τρόπου οργάνωσης της εν λόγω βιβλιογραφίας, κατά συγκεκριμένες περιοχές σπουδών (Area Studies): τουρκολογικές σπουδές (όπως υπηρετούνται από τις ιστορικο-κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες), νοτιοευρωπαϊκές σπουδές, κατά περίπτωση (και κυρίως στη φάση μετάβασης προς τον πολυκομματισμό), μεσανατολικές και ισλαμικές σπουδές, μεσογειακές σπουδές (σπανιότατα) και τέλος σπουδές πάνω στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.