Οι ψίθυροι της ύπουλης παρηγοριάς -«δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί η Μικρασία», «ήταν πόλεμος ιμπεριαλιστικός», «μια άφρων περιπέτεια»- ακούγονται κάθε λίγο. Συναίσθημα και ομολογία ενοχής. Βλακώδεις δικαιολογίες εκείνων που συμμερίζονται την ιδεολογική κληρονομιά των μεγάλων ενόχων. Ακόμη χειρότερο, και πολύ πιο επικίνδυνο φαινόμενο, όταν δικαιολογίες τέτοιες αποτελούν συνειδητή προσπάθεια -κι αυτός είναι ο σκοπός εκείνων που ξέρουν- να υπονομευθεί το εθνικό φρόνημα και να συνεχισθεί η νοοτροπία της «μικράς αλλ εντίμου Ελλάδας».
Είναι πολλά τα ερωτήματα που περιμένουν απάντηση. Οι επετειακές συγκεντρώσιες, οι επιμνημόσυνες δεήσεις κρατούν άσβεστη τη μνήμη. Αλλά μόνο η ιστορική και πολιτική εκτίμηση θα μπορούσε να δώσει τη δικαίωση στα θύματα της τραγωδίας...