Το φως των παιδικών μας χρόνων, αυτό είναι η πατρίδα. Εγώ πατρίδα ονομάζω το σκοτάδι. Εκείνο το σινιάλο της Ηλεκτρικής που ειδοποιούσε πως θα σβήσει το φως και πρέπει ν ανάψει η λάμπα πετρελαίου.
Στα σκοτεινά λοιπόν, άρχιζε η άλλη ζωή του έρωτα και του ονείρου. Στα σκοτεινά στενά, στα σκοτεινά σκαλάκια του Μουσείου, στους σκοτεινούς γιαλούς: τη Βίδα και τη Μεγάλη Άμμο. Στα σκοτεινά το φως είχε τη μεγαλύτερη αξία.
Αυτό το φως ζητάει η Πανωραία Γαλατά σε τούτα τα μαυρόασπρά της, φως και σκοτάδι μιας παιδικότητας -μιας ωριμότητας- που πρέπει να διατηρηθεί.
Η Πανωραία Γαλατά με κίνηση τυφλού που ανιχνεύει το σκοτεινό θάλαμο της μηχανής της ψάχνει για φως μια Μύκονος που τώρα "καίει" το φιλμ των φωτογράφων λόγω των αλογόνων.
Τί πείσμα αυτή η Μυκονιάτισσα να επιμένει με φίλμ υπερευαίσθητο -φιλμ της ψυχής- να αποτυπώσει στο χαρτί το κυαρόσκούρο.