Καθώς ο εικοστός αιώνας έχει, ήδη, συμπληρώσει τον κύκλο του, μοιραία στο πέρασμά του συμπαρασύρει πανάρχαιους κοινωνικούς θεσμούς και καθιερωμένες συνήθειες του λαού μας, που με την ηθική και ποιοτική αξία τους σφράγισαν αιώνες. Για τους ανθρώπους του Ελλαδικού χώρου, που διαφοροποιείται και χάνεται, μερικές από τις παραδόσεις με πανάρχαιες ρίζες και άφθαρτη γνησιότητα σιγά-σιγά αφανίζονται μαζί μ' αυτούς που τις βίωσαν και τους καταξίωσαν. [...] Έχουμε λοιπόν χρέος να καταγράψουμε φωτογραφικά, με τον αμείλικτο ρεαλισμό του φακού, ζωντανές μαρτυρίες αυτής της εποχής για τις γενιές που θα έρθουν και θα είναι απληροφόρητες για το παρελθόν τους.
Να μην περιοριστούμε σε κοινά φωτογραφικά κλισέ ή άλλες γραφικότητες, που ήδη έχουμε δει πολλές φορές, αλλά να προχωρήσουμε σε βαθιά διείσδυση, με την έννοια αυτού που με πάθος αγαπά τον τόπο του και υποφέρει για τις αλλοιώσεις του.
Χρειάζεται μια γνήσια, αφτιασίδωτη καταγραφή, που να βασίζεται στην αλήθεια για τον κόσμο που φεύγει και εκείνον που παίρνει τη θέση του, με απόλυτα συνειδητή γνώση, απεριόριστη αγάπη, διακριτικότητα στην προσέγγιση και ακόμα με βήματα αργά και σοβαρά, με σεβασμό στην αλήθεια και την ποιότητα.
Κάτι τέτοιο πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο και για την ίδια την ιστορία, διότι ό,τι ξέρουμε από παλιότερους πολιτισμούς το μαθαίνουμε μέσα από την τέχνη: απ' ό,τι μορφοποιήθηκε σε εικόνα, σμιλεύτηκε στην πέτρα ή καταχωρήθηκε ποιητικά στην ιστορία.