Η Μάχη της Ελλάδος που, εδώ και σαράντα δύο χρόνια, διέλυσε σαν αστραπή ελπίδας το έρεβος ενός καταλυτικού πολέμου, ανήκει αποκλειστικά στο στρατιώτη που την έζησε μέρα με τη μέρα, σ' εκείνον που ξεκίνησε για το μέτωπο γελαστός, με ζητωκραυγές, με μόνη τη συνείδηση του εθνικού χρέους σαν ρομφαία και σαν ασπίδα. Μονάχα εκείνος που αντιμετώπισε, ένας προς έξι και αργότερα ένας προς δέκα, τον πανίσχυρο και πάνοπλο εχθρό, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς διχογνωμίες, αγόγγυστα, άφοβα, με μόνη αμοιβή τον έπαινο της νίκης, κατέχει το προνόμιο της ιστορικής δικαίωσης...