Ο κοινωνικός ρόλος του παραμυθιού στην Ελλάδα παραμένει, σε μεγάλο βαθμό, ανεξερεύνητος. Παρά το πλήθος των παραμυθιακών συλλογών, οι λαϊκοί παραμυθάδες παραμένουν στον τόπο μας. Η παρούσα εργασία επιχειρεί να προσεγγίσει το παραμύθι ως ιστορικό αντικείμενο, στην εξέλιξή του, αλλά και να το συσχετίσει με ένα πολιτισμικό παρόν, μέσα από τη μελέτη ορισμένων παραμυθιών και παραμυθάδων σε τοπικές κοινωνίες, όπου η αφήγηση είναι μια ζωντανή παράδοση. Βασίζεται σε παραμύθια που συγκεντρώθηκαν από μια εκτεταμένη επιτόπια έρευνα συλλογής υλικού και αφηγητές, που ζουν στα νησιά του Αιγαίου αφενός και σε προσφυγικές κοινότητες των Μικρασιατών ελλήνων αφετέρου. (...) Το βιβλίο επίσης περιλαμβάνει κεφάλαια για τις κυριότερες διεθνείς επιστημονικές θεωρήσεις του παραμυθιού, για τα πρώτα βήματα της παραμυθιακής έρευνας στην Ελλάδα, αλλά και για την αξιοποίηση του παραμυθιού στις μέρες μας, μέσα από τις πολλαπλές χρήσεις και ανασημασιοδοτήσεις του στο γραπτό ή τυπωμένο λόγο, στο λόγο της εικόνας, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε άλλες μορφές τέχνης ή στον κόσμο των νέων τεχνολογιών και στη βιομηχανία του θεάματος. Στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται ένα χρηστικό λεξικό παραμυθιακών εννοιών και πραγμάτων. Η μελέτη αυτή προέκυψε από την ανάγκη να ερευνηθεί το ελληνικό παραμύθι σε τοπικό επίπεδο σήμερα, με σεβασμό στο λόγο των λαϊκών παραμυθάδων, αλλά και στο μνημειώδες έργο που έχουν πραγματοποιήσει στο πεδίο της παραμυθολογικής έρευνας οι μεγάλοι έλληνες λαογράφοι.