«Από τα πρόσωπα του χρονικού τούτου, ένα μονάχα είναι εντελώς αληθινό: εκείνο στο οποίο αφιερώνεται το πρώτο βιβλίο. Από τις πολιτικές παρατάξεις του χρονικού τούτου, μία μονάχα είναι εντελώς αληθινή: εκείνη που σκότωσε τον Κίτσο Μαλτέζο. Κάθε άλλη ομοιότητα δεν είναι βέβαια τυχαία, γιατί σύνθεσα το υλικό μου, θέλοντας και μη (ίσως από έλλειψη φαντασίας), από τις ζωντανές αναμνήσεις της εποχής εκείνης κι απ' όσους ανθρώπους γνώρισα τότε. Δεν είναι όμως και θελημένη, γιατί σκοπός μου ήταν να ξαναζήσω μια ορισμένη ατμόσφαιρα κι όχι να επαινέσω, να χτυπήσω ή να σατιρίσω κανέναν. Αντικειμενικός δεν προσπάθησα να σταθώ. Ο τραυματίας δεν κοιτάζει τις πληγές του αντικειμενικά όπως ο γιατρός. Ο τραυματίας είναι μεροληπτικός και εγωκεντρικός. Όλοι μας έχουμε από κάποιο τραύμα. Αν αξίζει να μιλάμε γι' αυτό - θα το κρίνουν οι άλλοι.»