Όταν ερωτευόταν, ένιωθε ένοχη, επειδή ήταν η ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ. Κάποτε, άρχισε να υπογράφει ως Αλίκη Γ. Ηλιάδη. Μάταιος κόπος. Η μείζων εικόνα ήταν εκεί, κυρίαρχη. Δε θα έπειθε ποτέ κανέναν πως μπορούσε να είναι απλώς η γυναίκα κάποιου. Έζησε μια προσωπική ζωή, χωρίς την παραμικρή προστασία, ζωή που προσπαθούσε να περιμαζέψει, να σώσει τα κομμάτια της. Δε μου θύμιζε ποτέ καμιά από τις ηρωΐδες που υποδύθηκε. Αν κάποιος ρόλος μ έκανε να τη σκέφτομαι και να την ταυτίζω μ αυτόν, ήταν ο ρόλος που δεν έπαιξε: της μικρής φιλενάδας του Περόν, που τη διώχνουν, κι αυτή κοιτάζει τις βαλίτσες στο διάδρομο κι αναρωτιέται: «Και πού θα πάω εγώ;»
Ύστερα, ερχόταν ξανά η Αλίκη Βουγιουκλάκη και την πήγαινε όπου ήθελε.