«Στα τέλη Νοεμβρίου του 1974 μου τηλεφώνησε ένας φίλος από το Παρίσι και μου είπε ότι η Λόττε Άισνερ είναι βαριά άρρωστη και ότι μάλλον θα πεθάνει. Είπα ότι είναι αδιανόητο, ειδικά την παρούσα στιγμή, ότι ο γερμανικός κινηματογράφος τη χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε και ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τον θάνατό της. Φόρεσα ένα μπουφάν, πήρα μια πυξίδα κι έριξα σ' ένα σακίδιο τα απαραίτητα. Οι αρβύλες μου ήταν αρκετά γερές και καινούριες για να τις εμπιστευτώ. Ακολούθησα την πιο ευθύγραμμη διαδρομή για το Παρίσι, με την ακλόνητη πίστη ότι θα έμενε ζωντανή, αν κάλυπτα την απόσταση με τα πόδια. Εξάλλου ήθελα να μείνω μόνος με τον εαυτό μου».

Η «Οδοιπορία στον πάγο» είναι η ημερολογιακή καταγραφή του προσκυνηματικού ταξιδιού του Βέρνερ Χέρτσογκ από το Μόναχο στο Παρίσι, με σκοπό να ξορκίσει τον θάνατο της Λόττε Άισνερ, της γυναίκας που υπήρξε μέντοράς του. Οι ισχυρισμοί του Χέρτσογκ ότι αγαπά την «Οδοιπορία στον πάγο» περισσότερο από κάθε άλλο έργο του και ότι ίσως είναι καλύτερος στη συγγραφή παρά στη σκηνοθεσία, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως υπερβολές, εάν αυτό το βιβλίο, πέρα από την ατόφια λογοτεχνική του αξία, δεν αποτελούσε ιδανική επιτομή της κοσμοθεωρίας του. Ο Χέρτσογκ κατάφερε όχι μόνο να αποτίσει φόρο τιμής σε μια σπουδαία μορφή της ιστορίας του κινηματογράφου, αλλά να δημιουργήσει ένα vade-mecum, ένα εγκόλπιο για κάθε καλλιτέχνη που για να πραγματοποιήσει το προσωπικό του όραμα, προϋπόθεση είναι να βαδίζει και να κρατά σημειώσεις. Αυτά τα «ένα εκατομμύριο βήματα εξέγερσης ενάντια στον θάνατο της Άισνερ» συνιστούν την πιο θερμή διακήρυξη πίστης στο λατινικό ρητό «Solvitur ambulando». Όλα λύνονται βαδίζοντας. Το βάδισμα μάς διδάσκει ό,τι η τέχνη δεν μπορεί.