Το "Κλειδί του Σολομώντα" είναι σίγουρα το πιο ξακουστό μαγικό κείμενο απ' όλα όσα η παράδοση θέλει σαν έργα του θρυλικού Βασιλιά. Είναι η περίφημη και φοβερή "Σολομωνική" (Clavicula Salomonis), χειρόγραφα της οποίας βρίσκονται στα μεγάλα μουσεία και στις βιβλιοθήκες της Ευρώπης καθώς και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές σ' ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν χειρόγραφα σε διάφορες μορφές και παραλλαγές και σε διάφορες γλώσσες: λατινική, ελληνική, ιταλική, αγγλική, γαλλική, γερμανική. Ωστόσο, το υποτιθέμενο πρωτότυπο που θα πρέπει να ήταν γραμμένο στα εβραϊκά δεν έχει βρεθεί ποτέ.
Το ότι υπάρχουν τόσο πολλές μεταγραφές του έργου, κυρίως του Μεσαίωνα, εξηγείται από το γεγονός - και συγχρόνως το επιβεβαιώνει - ότι το "Κλειδί" πάντοτε θεωρούνταν η κορυφή των Μαγικών Τυπικών, ένα βιβλίο στο οποίο "περιέχεται όλη η επιστήμη της Μαγικής Τέχνης" (Κεφ. 22, Βιβλίο II). Καθώς στους προηγούμενους αιώνες η κυκλοφορία και διάδοση έργων τέτοιου είδους ήταν αυστηρά απαγορευμένη, καταλαβαίνουμε εύκολα το λόγο αντιγραφής των χειρογράφων που περνούσαν στα κρυφά από Χέρι σε χέρι. Στη μαγεία βέβαια είναι κάτι σαν κανόνας κάθε μάγος που αντιγράφει ένα μαγικό έργο να βάζει σ' αυτό και την προσωπική του σφραγίδα, κάνοντας διάφορες αλλαγές, προσθήκες στο κείμενο ή εισάγοντας δικές του καθαρά ιδέες και μεθόδους, πράγμα που δικαιολογεί τις διαφορές, παραλλαγές και γενικά όλο αυτό το "ανακάτωμα" που υπάρχει πάντα στα μαγικά βιβλία και χειρόγραφα.
Έτσι και το "Κλειδί" έχει πάρα πολλές αποδόσεις, μερικές από τις οποίες φτάνουν να μην έχουν τίποτε το κοινό με το καθαυτό υλικό του, πέρα από τον τίτλο και τον επίμονο ισχυρισμό τους ότι προέρχεται κατευθείαν από τον Σολομώντα. Μια απλή απαρίθμηση όλων αυτών των έργων θα απαιτούσε πολύ χώρο. Μπορούμε να αναφέρουμε τρία σημαντικά: το Grimorium Verum (Αληθινό Γριμόριο), το Grand Grimoire (Μεγάλο Γριμόριο) και το True Black Magic (Αληθινή Μαύρη Μαγεία). Αυτά τα τρία, ιδιαίτερα το τελευταίο, παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες και πολλά κοινά σημεία με το "Κλειδί".
Το έργο ίσως να παρέμενε ακόμη και μέχρι σήμερα ανέκδοτο, αν δεν υπήρχε ένας πολύ παράξενος Σκοτσέζος, ο Μάθερς. Αυτός ήταν που, έναν ακριβώς αιώνα πριν, το 1888, παρουσίασε μια έκδοση βασισμένη σε χειρόγραφα του Βρετανικού Μουσείου του Λονδίνου. Το βιβλίο ανατυπώθηκε το 1909, εξαντλήθηκε και παρέμεινε εκτός εμπορίου για πάνω από εξήντα χρόνια, για να 'ρθει πάλι στο φως το 1972 με μια νέα ανατύπωσή του που την ακολούθησαν κι άλλες.
Για την ελληνική απόδοση του έργου πρέπει να σημειώσω ότι η αρίθμηση των Ψαλμών και των άλλων χωρίων από τα Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης δόθηκε σύμφωνα μ' αυτήν που τηρείται στην επίσημη ελληνική της έκδοση. Ακόμη, οι υποσημειώσεις του Μάθερς στο τέλος κάθε Κεφαλαίου είναι με μικρά γράμματα και οι δικές μου με αριθμούς. (Από τον πρόλογο του Ν. Παπάζογλου)