Τον καιρό που έμενε στο Κουτλουμούσι στο Αγιονόρος ο Γέροντας Αμβρόσιος φρόντιζε ασκητές και ανήμπορα γεροντάκια... Ήταν κι ένας ξυπόλητος ασκητής, ο μοναχός Λάζαρος, που πήγαινε καμμιά φορά και λειτουργόταν και έτρωγε μετά στο Κουτλουμούσι. Έμενε απέξω από το μοναστήρι στο ύπαιθρο, στο ξενοδοχείο των πολλών αστέρων, όπως λέει και ένας άγιος Γέροντας της εποχής μας...
Ο Γέροντας Αμβρόσιος τον φρόντιζε και επεδίωκε να του μιλάει, παρόλο που ο πατήρ Λάζαρος χρησιμοποιούσε τη σαλότητα και ό, τι άλλη μέθοδο μπορούσε για να αποφεύγει την ανθρώπινη τιμή και δόξα.
Κάποτε χιόνισε δυο μέτρα χιόνι και ο Γέροντας Αμβρόσιος πήγε να τον βρει στη ρεματιά που σύχναζε μονάχος. Πήρε και κάνα δυό φίλους μοναχούς και τελικά ξέθαψαν τον πατέρα Λάζαρο που προσευχόταν κάτω από το χιόνι. Όχι, δεν ήταν παγωμένος, ήταν πολύ ζεστός και ζεματούσε. "Αχ, και να ξέρατε τι κακό μου κάνατε", τους είπε όταν συνήλθε...
Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα Αμβρόσιο, πώς καταλάβαινε πως κάποιος έχει αγιότητα και χάρισμα προσευχής. Σαν απάντηση μού διηγήθηκε για την επίσκεψή του στο κελλί του Γέροντα Ιωσήφ του Σπηλαιώτη: "Καθόταν κάτω οκλαδόν, σε ένα ψαθί και έκανε προσευχή, και σείονταν το έδαφος, σαν να γινότανε σεισμός", μού διηγήθηκε. "Τι θέλεις άλλα να σου πω; Έτρεμε το ψαθί, έτρεμε ο βράχος...".
Οι ιστορίες και αναμνήσεις του Στέφανου Δημόπουλου αποπνέουν μιαν αφηγηματική αμεσότητα και απαλότητα. Είναι ένας λόγος γλαφυρός και ελκυστικός, ενός ανθρώπου που αναδεικνύεται σε έξοχο αφηγητή, γιατί ακριβώς ο λόγος του είναι αληθής.