Παρά την υπερβολική επιτήδευση του ύφους, που καταλήγει σε μια γλυκερή συχνά ωραιοπάθεια, «Το βιβλίο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ», χάρη στην υποβλητικότητα της ποιητικής ατμόσφαιρας που το διαποτίζει, δικαιώνει και σήμερα τη φήμη του και την καταξίωσή του ως ένα από τα πιο συναρπαστικά και «πολιτισμένα» κείμενα της πεζογραφίας μας. Εξιδανικευμένη στο μη περαιτέρω, η μορφή της Ελισάβετ - της «Σίσσυ» της κινηματογραφικής επιτυχίας -, υπερκόσμια ύπαρξη, πλάσμα άυλο και ασύγκριτο για τα κοινά μέτρα, ασφαλώς υπήρξε πολύ πιο γήινη απ’ ό,τι ο άκρατος θαυμασμός του συγγραφέα την έχει σμιλέψει - αλλά η αλήθεια της τέχνης δεν είναι πάντα και η αλήθεια της ζωής.