«Η Δημοκρατία στην παραλία» του Ηλία Καφάογλου

Οι εκδόσεις «Πόρτες» μας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Καφάογλου, Η Δημοκρατία στην παραλία – Μικρό δοκίμιο για το μπικίνι, την Τρίτη 12 Ιουνίου, στις 19.30, στο Αμφιθέατρο της Νέας Βιβλιοθήκης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Ρέντη).

Για το βιβλίο συζητούν:
ο Υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης (Επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης ΑΠΘ),
ο Δρ. Άγγελος Φ. Βλάχος (Εμπειρογνώμων Τουριστικής Πολιτικής),
ο Βασίλης Μπογιατζής (Ιστορικός, Μέλος ΔΕΠ, Πάντειο Πανεπιστήμιο),
η Αλεξία-Σοφία Παπαζαφειροπούλου (Διδάσκουσα και Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια ΕΜΠ),
η Έφη Φαλίδα (Δημοσιογράφος, εφημερίδα Τα Νέα).
Τη συζήτηση θα προλογίσει ο πρύτανης της ΑΣΚΤ, Πάνος Χαραλάμπους,
και θα συντονίσει η Διευθύντρια της Διεύθυνσης Γραμμάτων
του Υπουργείου Πολιτισμού Σίσσυ Παπαθανασίου (Ιστορικός Πολιτισμού).

H απόλαυση είναι δεδομένη. Γι’ αυτήν πασχίζουν οι διαφημίσεις, τα σίριαλ, οι εκπομπές λάιφ στάιλ. Mόνον που δεν είναι συνδεδεμένη με τον αυθορμητισμό η απόλαυση αυτή, είναι το φρούτο που γεύεται ο προνοητικός και προγραμματισμένος παραθεριστής, αυτός που ψάχνει το «καλύτερο πακέτο» ή παίρνει τα μέτρα του. Έτσι, η πραγματικότητα του παραθερισμού δίπλα στη θάλασσα καθρεφτίζει την υπό προϋποθέσεις αναψυχή και ο παραθεριστής δεν είναι τουρίστας.

O παραθεριστής παραδίνεται σε στερεότυπα. Eίναι παραθεριστής στο πλαίσιο του ντεκόρ της παραλίας, ένα φόντο γεμάτο «γραφικότητες» και τοπία με κωδικοποιημένα χαρακτηριστικά. O παραθεριστής δεν θέλει να αγγίζει τα ίχνη των ανθρώπων και των τόπων, θέλει να τα δει. Γι’ αυτό και τραβάει πληθώρα φωτογραφιών με «ενσταντανέ», λεπτομέρειες που εύκολα απομονώνονται: η φωτογραφία, πάντοτε ένα ιδιότυπο  «πιστοποιητικό παρουσίας»,  υπενθύμιζε ο Ρολάν Μπαρτ.

O χώρος, η παραλία, γίνεται χώρος ανταλλαγής, οπτικών εντυπώσεων, κατανάλωσης (γι’ αυτό και επιμένουμε στις «ευκολίες» κάθε παραλίας, στις παροχές), χώρος-αμμουδιά, χώρος άσκησης μιας συλλογικής μίμησης. Στην παραλία, στην άμμο, ασκούμαστε στο γήτεμα του κόσμου.

Στην παραλία ο παραθεριστής εκτίθεται και συγχρόνως κρύβεται από τους άλλους και τον εαυτό του. Kατακτά τα παράλια, πάντοτε ένα σύνορο του κόσμου – άλλη μια φαντασίωση αυτή –, αλλά δεν αφήνεται στην κατάκτηση. Θέλει να συγκεντρώνει τα βλέμματα – τα συγκεντρώνει σαν τρόπαια, ψιχία αναμνήσεων – αλλά επιζητά την ηρεμία του… παραθεριστή, σαν κλεισμένος σε μια φούσκα, που τον προστατεύει από τη ζωή. Γιατί η παραλία είναι μια χώρα του τίποτα, μια γη της λήθης, όπως ήδη έχουμε σημειώσει: υπάρχει μόνον αμμουδιά και απεραντοσύνη «να αφεθούμε».